Αφηγήσεις
Νέα διήγηση - μαρτυρία για τον παππού Χατζηφλουρέντζο
(εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου στο Λάπαθος)
Είμαι από το Αρναδί και η μητέρα μου κατάγεται από το Λάπαθος. Ο πατέρας μου συνήθιζε να μας παίρνει στις πανηγύρεις των τριγύρω χωριών και έτσι, όπως άλλοτε, τον Ιούλιο του 1968 ή 1969, δεν είμαι σίγουρος για τη χρονιά, μας είχε πάει και στην πανήγυρη της Αγίας Μαρίνας στο Λάπαθος. Η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας ήταν κάπως μικρή και βρισκόταν μέσα στον Τουρκομαχαλά. Εγώ αγαπούσα την εκκλησία από μικρός. Πάντα πήγαινα στην εκκλησία σχεδόν την ίδια ώρα με τον ιερέα. Μπήκα λοιπόν στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας από τη βορινή είσοδο και στάθηκα σε κάποιο στασίδι στα αριστερά της εισόδου, εκέι όπου είναι η θέση του αριστερού ψαλτηρίου. Στην εκκλησία αυτή δεν υπηρχε αριστερό ψαλτήρι λόγω του μικρού της μεγέθους. Δίπλα μου στεκόταν ο παππούς Χατζηφλουρέντζος. Μέχρι τότε δεν τον γνώριζα προσωπικά και έτσι δεν ήξερα ότι αύτος ήταν ο παππούς που πολλοί κορόιδευαν για την ευλάβεια του.
Στην εκκλησία εκείνη την ημέρα είχε έρθει κάποιος ιεροκήρυκας, ο οποίος και μας μίλησε την ώρα του κηρύγματος, για το μαρτύριο της Αγίας Μαρίνας. Μόλις λοιπόν ο ιεροκήρυκας ξεκίνησε να ιστορεί τις σκηνές του μαρτυρίου της Αγίας, ο παππούς τόσο πολύ πονούσε που ξέσπασε σε λυγμούς. Το κλάμα του ήταν τόσο γοερό που προσωπικά δεν έχω ποτέ ακούσει άλλον άνθρωπο να κλαίει με τέτοιο τρόπο. Έβγαινε δηλαδή από τα βάθη της ψυχής του και έμοιαζε σαν να μαρτυρούσε ο ίδιος εκείνη τη στιγμή μαζί με την Αγία Μαρίνα. Τόσος ήταν δηλαδή ο πόνος που έβγαινε από το κλάμα του και αυτό κράτησε όσο κράτησε και η αφήγηση του μαρτυρίου. Μετά τη λιτανεία και την απόλυση, ανέβηκε στο ταπεινό του ποδήλατο και έφυγε.
Τόσο έντονη ήταν αυτή μου η εμπειρία που τυπώθηκε βαθιά μέσα μου. Αυτό συνέβηκε είτε το 1968, είτε το 1969 λίγο πριν την κοίμηση του και ήμουν τότε 8 ή 9 χρόνων. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα τον παππού Χατζηφλουρέντζο και δεν ήξερα ότι επρόκειτο για αυτόν. Στα χωριά της περιοχής έλεγαν ότι δεν είχε τα λογικά του και τον κορόιδευαν αποκαλώντας τον Χατζημούνα. Όταν έκλαια μικρός μου έλεγαν, η θεία μου ιδίως, “είσαι σαν τον Χατζημούνα”. Ο παππούς δηλαδή ήταν ένας “τύπος” του κλαυθμού. Δεν είχα άλλη εμπερία με τον παππού, αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία, αλλά έχει χαραχθεί τόσο έντονα στη ζωή μου, έτσι που όταν ξαναείδα την μορφή του στο βιβλίο αμέσως θυμήθηκα αυτές τις στιγμές. Είχα πει και στη σύζυγο μου τότε πως αυτή την μορφή του παππού την έχω από μικρός αποτυπωμένη μέσα στα μάτια μου. Ότι και να μου πουν και όσο και να ξεχνώ διάφορα άλλα πράγματα αυτή η εικόνα έμεινε για πάντα στη ψυχή μου χαραγμένη. Μάλιστα και πριν ακόμα εκδοθεί το βιβλίο συζητούσα για τον παππού με κάποιο συγχωριανό του. Αυτός με δάκρυα μου έλεγε μερικά περιστατικά και προφητείες του, που έχουν γραφεί αργότερα και στο βιβλίο και εγώ μετη σειρά μου, του διηγήθηκα αυτή μου την έντονη εμπειρία. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.
Σημ.: Ο κύριος Χριστάκης Χριστοφή γεννήθηκε στο κατεχόμενο σήμερα Αρναδί. Η μητέρα του καταγόταν από το χωριό Λάπαθος. Ο κ. Χριστάκης είναι σήμερα κάτοικος Λάρνακας και εξασκεί το επάγγελμα του χρυσοχόου, ασχολούμενος μεταξύ άλλων και με την επένδυση ιερών εικόνων κλπ.